De tijd dat de boeren het alleen voor het zeggen hebben op het platteland is allang voorbij, zeker als  de boerderij ergens in het veenweidegebied tussen de Dom en de Dam staat. De Provincie Utrecht en de gemeentes De Ronde Venen en Stichtse Vecht bepalen het ruimtelijke beleid en stellen de kaders waar binnen de agrariër kan wonen en werken, maar hij geeft uiteindelijk het landschap dat unieke gezicht en hij beheert de groene ruimte.

Vijftien procent van het gebied is water, het is in meer of mindere mate een beperkende factor voor de agrarische bedrijfsvoering. Het Waterschap Amstel Gooi en Vecht bepaalt de normen voor de waterkwaliteit en de waterkwantiteit, de agrariër moet zorgen dat zijn boerensloten schoon en op diepte blijven. Hij moet erop kunnen vertrouwen dat hij droge voeten houdt zodat de koeien in het voorjaar naar buiten kunnen. De maatschappelijke opgave van het remmen van de bodemdaling is een enorme uitdaging.

Samen met die andere grote grondeigenaar Staatsbosbeheer staan de agrariërs aan de lat voor de realisatie van een van de moeilijkste natuuropgaves: een natte ecologische verbindingszone dwars door een van de drukste delen van de Randstad. De  buurtplatforms,  natuur- en milieuverenigingen en energie-coöperaties hebben naast onze natuurlijke vertegenwoordigers als LTO en Natuurcollectief RVV ook een eigen mening en belang. Omgeven door miljoenen Randstedelingen die allemaal willen wonen, werken en recreëren in de directe omgeving wordt de druk op het gebruik van de agrarische ruimte steeds groter.

Het gebiedsproces Groot Wilnis Vinkeveen heeft ons geleerd dat we kunnen onderhandelen en moeten samenwerken met alle overheden en organisaties om wederzijds het best haalbare resultaat te bereiken. Meestal gaat dat goed, maar soms valt het tegen en betekent het accepteren en meer aanpassen dan gedacht. Alleen ga je misschien sneller, maar samen komen we verder.